Του Νίκου Σβέρκου
Τελικά για το Μάτι δεν έφταιγαν οι αριστεροί, αλλά η κλιματική αλλαγή. Τελικά η Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι τόσο προδοτική και θα την τηρήσουν και θα την τιμήσουν. Τελικά τους πρόσφυγες δεν τους φέρνει ο Τσίπρας, αλλά οι γεωπολιτικές συνθήκες.
Η υπερσυντηρητική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε να κάνει ρεκόρ: Μέσα σε μόλις δύο μήνες διακυβέρνησης έκανε τρεις κωλοτούμπες. Και δεν είναι μόνο ο αριθμός ή η συχνότητά τους που εντυπωσιάζουν. Είναι και η σπουδαιότητα της θεματολογίας τους, διότι η Ν.Δ. επένδυσε την πολιτική της επικράτηση σε άθλια ψεύδη και πρωτοφανή προπαγάνδα.
Σαν κανονικοί τυμβωρύχοι πάτησαν πάνω σε 102 νεκρούς ανθρώπους και ζητούσαν παραιτήσεις λίγες ώρες μετά από μια τραγωδία. Ούρλιαζαν περί προδοσίας αγκαζέ με ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών επαγγελματιών πατριδεμπόρων. Και αντιμετώπιζαν σαν κατσαρίδες ανθρώπους κατατρεγμένους από τον πόλεμο και την πείνα.
Δεξιοί είναι, τι καλύτερο περίμενες, θα έλεγε κάποιος που έχει συνηθίσει την απανθρωπιά τους. Κάποιος με χριστιανική καρτερικότητα θα συγχωρούσε άνευ όρων. Ωστόσο το σχέδιο αυτής της κυβέρνησης ξεπερνά κάθε προηγούμενο.
Προσοχή, δεν μιλάμε για το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, που προετοιμαζόταν εδώ και χρόνια μεθοδικά. Αναφερόμαστε στη λογική που διατρέχει ολόκληρη την κυβέρνηση, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο «τεχνοκράτη».
Προσέλαβαν ή μετέθεσαν σχεδόν 500 υπαλλήλους να πλαισιώσουν το Μαξίμου. Πήραν εκατοντάδες παραπάνω μετακλητούς χωρίς πτυχία, κι ας ούρλιαζαν για την αριστεία. Γέμισαν το Μαξίμου με δημοσιογράφους για να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Κάνουν τα χατίρια όποιου επιχειρηματία τους βοήθησε να κερδίσουν και διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις με το μεγαλύτερο πολιτικό ρουσφέτι – δώρο στον ΣΕΒ.
Και η εικόνα συμπληρώνεται με δυο γεγονότα παραπολιτικά, μα ουσιωδώς σημαντικά. Πήγαν να μετονομάσουν τον σταθμό του Μετρό Ευαγγελισμός σε «Παύλος Μπακογιάννης» και έχωσαν μέσα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τη Μαρέβα Μητσοτάκη.
Όλα αυτά δίνουν ακέραια την εικόνα πως μέσα σε δυο μήνες έχουμε μια κυβέρνηση αχαλίνωτη. Μια κυβέρνηση που αλλάζει θέσεις αδιαφορώντας για τη δολοφονία χαρακτήρων και συνειδήσεων, εξυπηρετεί ανερυθρίαστα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, οικειοποιείται θετικές μεταρρυθμίσεις των προκατόχων της, ελεεινολογεί και κοροϊδεύει κατάμουτρα όσους παραγάγουν ή ελπίζουν να παράξουν πλούτο, επιχειρεί να οικοδομήσει γρήγορα την υστεροφημία της με επικοινωνιακές ακροβασίες.
